یه روز یه نفر میره کنار دریا عینک دودی رو میزنه میگه وااااااااااااااااااااااااااااای چقدر نوشابه

سوزنبان پیری شده ام

که نه دل از آمدن قطار می بُرَد

نه دل از ایستگاه متروکه اش

قدیمـا همه چیزهایمان بوی ماندن می داد

آن روزها حتی بیسکویت ها هم مادر بودند