. گوگل ميگه:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
من صاحب همه چيم.
ويکي پديا: من همه چيو مي‌دونم .
فيسبوک: من همه رو ميشناسم .
اينترنت: من نباشم شماها هيچي نيستين.
برق:گو نخوريد

F.M

پسر بچه اي تند خو در روستايي زندگي ميکرد. روزي پدرش جعبه اي ميخ به او داد و گفت هربار که عصباني ميشود و کنترلش را از دست ميدهد بايد يک ميخ در حصار بکوبد. روز نخست پسر 37 ميخ در حصار کوبيد. اما به تدريج تعداد ميخ ها در طول روز کم شدند. او دريافت که کنترل کردن عصبانيتش آسان تر از کوبيدن آن ميخها در حصار است. در نهايت روزي فرا رسيد که آن پسر اصلا عصباني نشد. او با افتخار اين موضوع را به اطلاع پدرش رساند و پدر به او گفت بايد هر روزي که توانست جلوي خشم خود را بگيرد يکي از ميخهاي کوبيده شده در حصار را بيرون بکشد. روزها سپري شدند تا اينکه پسر همه ميخها را از حصار بيرون آورد. پدر دست او را گرفت و به طرف حصار برد. "کارت را خوب انجام داري پسرم. اما به سوراخهاي حصار نگاه کن. حصار هيچوقت مثل روز اولش نخواهد شد. وقتي موقع عصبانيت چيزي ميگويي، حرفهايت مثل اين، شکافهايي برجاي ميگذارند. مهم نيست چند بار عذر خواهي کني، چون اثر زخم هميشه باقي مي ماند." مراقب حرفهايمان باشيم، چون مي توانند بسيار آزار دهنده باشند و اثراتشان براي سالها باقي خواهند ماند...

F.M

چندیست که در این خط ممتد زندگی به دوردست نگاه می کنم و عجولانه در انتظار دیدن مقصد چشمانم را تنگ می کنم اما تنها چیزی که پیداست سرابی بس زیبا ، آنچنان زیبا که انسان محو در آن می شود بطوری که در تکاپو می افتد و اندکی خیز بر می دارد و شروع به دویدن می کند گویی مقصد نهایی همان جاست ؛ آرامش ، اسم آن سراب را آرامش گذاشته ام ، اسم آن هم انسان را مست می کند به گونه ای که بی اختیار برای رسیدن به آن این خط ممتد را چنان با شتاب طی می کند که گاهی وجود خط را فراموش می کند و فقط سراب آرامش را می بیند اما انسان اشتباه بزرگ را در همین جا مرتکب می شود هنگامی که پس از گذشت مدتی بیشتر این مسیر زندگی را طی کرد و به سراب نرسید متوجه می شود که اشتباهش در این بود که آن سراب شگفت انگیز یک تصور و خیالی بیش نبوده و تمام مسیر را جهت رسیدن به آن طی کرده و حالا خسته و ناتوان شده و اینجاست که افسوس گذشته را می خورد، گذشته ای که خاطره ای بیش نشده است ، آری نشانه ی بزرگ این قضیه افسوس گذشته خوردن است مادامی که انسان در پی رسیدن به تصورات زیبا ولی تهی تمام واقعیت های زندگی را فراموش کند به هنگام رسیدن به حقیقت افسوس زمان های از دست رفته را می خورد راه صحیح این است که آرامش را باید موازی با این خط زندگی ساخت نه آنکه در پی رسیدن به آن مسیر را به پایان رساند چون با پایان مسیر آرامش نیز دیگر معنا ندارد ، هنگامی معنا پیدا می کند که در زمان حال آنرا بسازیم و نه در زمان آینده چون آینده همان پایان است . 

دوستان عزیز وبسایت طراحی من نیز از امروز فعالیت خود را آغاز کرد  امیدوارم که همیشه مخاطبین عزیزی همانند شما را بتوانم راضی نگه دارم .

آدرس وبسایت گروه طراحی شالک که مدیر و موسس آن می باشم به صورت  زیر می باشد :

                                          www.shalak.ir

 

به امید دیدار مجدد

       نوید اباذری 

این داستان دو پیام دارد که پیام محوری آن نهایت برده کشی و استثمار است و استثمار ملتها و بهره کشی از آنهاست و پیام دیگر آن الیناسیون (خود باختگی) است.که جایز است کمی در مورد این دو پیام صحبت کنیم , در مورد برده کشی و استثمار این مطلب قابل ذکر است که در ادبیات نمادی , گاو مصدر و نماد برده کشی است زیرا از گاو هم از زنده ی آن و هم از مرده ی آن استفاده می کنند که حتی به اندازه ی یک خر نیز جفتک نمی اندازد ! که همین مصداق نهایت استثمار این موجود توسط ما انسانهاست به گونه ای که : ۱- شخم می زند (زور و توان) ۲- شیره ی جان او را می گیرند ۳- تا زمانی که جان دارد از آن بار می کشند ۴- هنگامی که او را می کشند یا می میرد از گوشت , پوست , استخوانها و نیز شاخ او و بعد ها کله و پاچه و حتی مغز او را می خورند!.

۲- الیناسیون یا خودباختگی : یعنی کسی که همه ی اراده , خواست , علاقه و حتی خود را در یک چیز یا صفتی یا حالتی در می بازد و در اینجا مشدی حسن خود را گاو می پندارد که در حقیقت به این معناست که نتنها مشدی حسن بلکه تمام مردهایی که درون قصه در طویله رو به روی وی ایستاده اند به نوعی گاو هستند ولی نمی دانند.

در مورد شخصیتهای داستان باید اول به مشدی حسن بپردازیم که همانگونه که گفته شد وی خودباخته یا الینه شده است و همانند آیینه ایست که شخصیت پنهان دیگران را به رخ آنها می کشد بطور مثال در قسمتی از قصه همه به مشدی حسن می گویند تو گاو نیستی اما او اصرار دارد و کدخدا را نیز شاهد می گیرد که گاو است. شخصیت کد خدا نیز شخصیتی است که همه ی روستا و حتی حوادث تلخ برای او مفهوم اقتصادی دارد گویی روستا با همه ی مردمانش ابزاری برای توانایی اقتصادی اوست بطوریکه در قسمتی از قصه به محض دیدن جنازه ی گاو پیشنهاد می دهد که پوستش را در بیاورند! . شخصیت بعدی اصلان است کسی است که به جای همه می اندیشد و بگونه ای مغز متفکر داستان است وی حتی به کد خدا نیز خط می دهد و هر کاری که وی انجام می دهد مردم همگی بهت زده و الینه شده همان کار را ادا می کنند. با آوردن نماد گوش در داستان نیز به این موضوع اشاره می شود که مردم همگی گوش هستند و حتی اراده ی آنها نیز گوش است.در مورد جبار که شخصیتیست غلدر که انتخاب اسم وی نیز به همین خاطر بوده است و در آخر مشدی طوبی که همسر مشدی حسن است شخصیتی است منفعل که تقریبا بدون واکنش فعال است وی فقط می گرید و یم تماشاگر است که در ادبیات اجتماعی زنها نماد جامه اند و شخصیت مشدی طوبی این مفهوم را می رساند که جامعه پویا نیست و غیر فعال است که فقط نظاره گر وقایع است.

در آخر باید از استاد خوب و فهیمم استاد شفیعی نیز قدر دانی کنم و ذکر کنم این نقد بر گرفته از نقد وی می باشد و امید وارم توانسته باشم این وظیفه ی مهم یعنی به اشتراک گذاری دانش را به خوبی اجرا کرده باشم.